بررسی اشکال «معنی» در شعر معاصر ایران

یکی از عناصر اصلی شعر فارسی از ابتدا تا شعر سپید، عنصر «معنی» بوده است و شاعران همواره در کنار «ساخت» به محتوا نیز توجه داشته‌اند. به گونه‌ای که در طول صد‏ها قرن شعر فارسی دری از طاهریان تا دوره معاصر تغییر در معنی، در نحوه بیان و چگونگی زبان خلاصه می شده است. اما با طرح شعر مدرن در دهه سی «معنی» دچار نوعی ابهام می‏شود تا آنجا که شعر را تا مرز بی‌معنایی پیش می‏برد. این برداشت تازه از معنی با سرایش شعر‏های پسامدرن تفسیر تازه‌ای می‏پذیرد و با برجسته شدن «فرم» و نظریه «عدم خود ارجاعی» شعر به عناصر بیرونی، مطرح می‏گردد و به جای توجه به معنی، که در اختیار القای پیام قرار دارد، «اجرای درونی شعر» اهمیت پیدا می‏کند. نظریه‌ای که می‏کوشد تنها هنرورزی‏های اجرای شعر را مورد توجه قرار دهد و تک معنایی را به سوی نوعی تکثر در معنی سوق دهد. درک و دریافتی که شاعر در خلق آن کمترین سهم را دارد و خواننده می‏تواند با هر بار خواندن شعر به نمود تازه‌ای از معنی دست یابد. مشخصه‌ای که تحت عنوان «مرگ مؤلف» از شعر پست‌مدرن اروپا وام گرفته شده است.